[sven.kriti]

Η 20η επίσκεψή μου στον Άγιο Νικόλαο.
Συλλογισμοί ενός Νορβηγόυ Κρητικόυ για τον τόπο μας.

Ένας Νορβηγός φίλος μας, Ο Sven Buchholz, διηγείται σήμερα πώς σκέφθηκε να έλθει κάποτε στον Άγιο Νικόλαο και πώς έρχεται και ξαναέρχεται δύο φορές το χρόνο τώρα και πολλά χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια έμαθε ελληνικά και σήμερα μας γράφει στα ελληνικά το άρθρο του. Ας το διαβάσουμε και άς βγάλουμε τα συμπεράσματα μας.
.......................................................................................................................................................

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στον αερολιμένα του Ηρακλείου . Ήταν ένα μεσημέρι στα τέλη του Σεπτεμβρίου. Περιμένοντας τις αποσκευές στην αίθουσα αφίξεων αναλογίστηκα, αλήθεια, πόσες φορές επισκεφτήκαμε την Κρήτη. Αφού γίναμε συνταξιούχοι δεν μπορούμε να το λέμε διακοπές πια. Οι συνταξιούχοι έχουν όλο τον καιρό του κόσμου. Έτσι μπορούμε να τον περνόυμε όπου θέλουμε Παρ’όλ’αυτά ξαναγυρίζομε επανειλημμένως στο ίδιο μέρος.
Στο πάρκινγκ βρήκαμε το αυτοκίνητο στο σημείο πουτο άφησε ο ενοικιαστής με το κλειδί κάτω από το χαλάκι. Το γεγονός ότι γνωρίζουμε τόσο πολύ κόσμο σ’ αυτο το νησί έχει και τα προνόμιά του.
10 λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στη νέα εθνική οδό προς τον Άγιο Νικόλαο ,διαδρομή 50 λεπτών από το αεροδρόμιο του Ηρακλείου .Αυτός ηταν ο προορισμός μας. Την οδό αυτήτην γνώριζα καλά .Την κάναμε συχνά. Δεν είναι ούτε όμορφή ούτε ενδιαφέρουσα.. Αυτή τη φορά όμως ξαφνιαστήκαμε επειδή το τοπίο αποδείχτηκε πράσινο με πολλά λουλούδια, σαν να ήταν άνοιξη. Αυτό το φαινόμενο μπορούσε να οφείλεται σε μια αιτία μόνο. Πρέπει να έβρεχε συχνά αυτό το καλοκαίρι. Δεν βρέχει πολύ στην Κρήτη, τουλάχιστον όχι το καλοκαίρι. Μάλιστα δεν θυμόμασταν να είχαμε ξαναδεί ποτέ το τοπίο τόσο πράσινο τέτοια εποχή.
Λένε ότι το κλίμα του Αγίου Νικολάου είναι το καλύτερο της Ευρώπης. Στο Ηράκλειο μπορεί να χιονίζει μερικές μέρες το χειμώνα . Έχει και υγρασία. Στο Άγιο Νικόλαο βρίσκεις σπάνια χιόνια ή υγρασία. Αλήθεια ήταν το κλίμα που μας τραβούσε; Δεν νομίζω. Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που περνάνε όλη τη μέρα στην παραλία. Ούτε είμαστε από αυτούς που μιλάνε συνέχεια για το καιρό όπως οι Νορβηγοί και οι Αγγλοί. Πρέπει να ομολογήσω όμως, ότι σκέφτομαι μερικές φορές πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του κλίματος στις καθημερινές μας συνήθειες.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό . Ήμουν 14 χρονών. Ομολογώ ότι κοιμόμουν συχνά στο σχολείο. Ξύπνησα μέσα σ΄ενα μάθημα του σχολείο . Θεν θυμάμαι για τι. Ίσως άκουσα κατι που συγκίνησε το υποσυνείδητό μου. Ένα μύθο από ένα σβησμένο παρελθόν. Ένας καλός ταύρος που πήρε μια πριγκίπισσα από την ανατολή. Ένας κακός ταύρος που έτρωγε ανθρώπους σ΄ενα λαβύρινθο. Ο ήρωας, ο Θησέας που τον σκότωσε το ταύρο και την άφησε σ΄ένα νησί, την καημένη τη γυναίκα που τον έσωσε, την Αριάδνη.
Συνέχιζα τον ύπνό μου. Δεν ξέχνούσα όμως ποτέ το μύθο. Ήθελα συχνά να επισκέφτω την Κρήτη , αλλά για λόγο άγνωστο το όνειρό μου δεν έγινε πραγματικότητα.
45 χρόνια αργότερα , στο χειμώνα . Είδαμε τηλεόραση. Δυο αγγλικές σειρές,
¨Οι Λωτοφάγοι¨, και ¨Ποιός θα πληρώσει το Βαρκάρη¨ Η σκηνοθεσία των σεiρών γίνεται στο Άγιο Νικόλαο και Ελούντα. Αφού είδαμε 30 επεισόδια η περιέργια μας αυξήθηκε τοσο πολύ που έπρεπε να επισκεφτούμε αυτήν την πόλη. Aυτό συνέβη πριν από 10 χρόνια.
Σε λίγο θα φτάναμε στο σπίτι μας. Τις πρώτες φορές μείναμε στο ξενοδοχείο. Αφού γίναμε συνταξιούχοι όμως, είχαμε περισσότερο χρόνο να περνούμε στην Κρήτη. Γι ΄ αυτό αποφασίσαμε να μένουμε εκεί 4 εβδομάδες την άνοιξη και 4 εβδομάδες το φθινόπωρο .Ευτυχώς βρήκαμε ένα μικρό σπίτι που ενοικιαζόταν. Ο ιδιοκτήτης , ο Γιώργος και η οικογένειά του μιλάνε μαζί μας ελληνικά μόνο. Έτσι μας βοηθούν να μάθουμε Ελληνικά. Κάποια μέρα θα τα καταφέρουμε.
Σε μια ώρα θα καθόμασταν στην αγαπημένη μας ταβέρνα. Θα πίναμε και το πρώτο μας ούζο κοιτάζοντας τη θέα, τη θάλασσα και τα βουνά στο βάθος του ορίζοντα. Αργότερα θατα κάναμε όλα, τις βόλτες με το αυτοκίνητο στα βουνά, τις επισκέψεις στο οροπέδιο Λασιθίου, στην Κνωσσό, στις αρχαιολογικές ανασκαφές του Μόχλου, του Παλαίκαστρου ή αλλά διάφορα μέρη. Ότι και να μας έλεγε κανείς, θα το είχαμε κάνει παλιότερα. Ίσως πέρσι, ίσως προπέρσι, ή προχθες; Ίσως άυριο ή του χρόνου;
Αυτη τη στιγμή στρίβω το αυτοκίνητο στο παρκίνγκ απέναντι από το στίτι μας. Λέω στον εαυτό μου: Τώρα είμαι εδώ, στο δεύτερο μου σπίτι, στη δεύτερη μου πατρίδα, την Κρήτη.